W piłce nie ma już żadnych świętości – wszystko można zmonetyzować. Dla pokaźnych zysków warto porzucić wartości i zwykłą ludzką przyzwoitość. Nawet jeśli to hojność tyranii czyni kluby bogatszymi. Tak uważają Hiszpanie. Superpuchar Hiszpanii ma tym razem charakter operetkowy.

Kierują z tylnego siedzenia, swoimi działaniami wpływają na wyniki drużyn, bo odpowiadają za realizację transferów, często zresztą w niekonwencjonalny sposób. Szare eminencje? Nie do końca, niektórzy bowiem lubią być na świeczniku. Chyba nie trzeba wyjaśniać, o kim mowa.

Koniec dekady skłania często do wyjątkowo kategorycznych sądów. Hiszpańskie media kilka dni temu obwieściły śmierć tiki – taki, bywa, że trąca się teraz też piłkarzy pomnikowych. Generalnie nikt z nikim się nie ceregieli. Dla Chelsea – bo to ona nas w tym momencie interesuje – ten okres ostatniego dziesięciolecia został naznaczony wydarzeniami, które złożyły się na czas piłkarskiej prosperity. Ale nie zawsze było wesoło, warto wspomnieć też o tym, nad czym na przestrzeni lat kibice ubolewali.